De Telegraaf publiceerd3e gisteren een paginagrote advertentie met namen van bekende Nederlanders die zeggen dat er geen excuus is voor Jodenhaat. Het was een opvallende lijst: onder andere Mirjam Bouwman, George Banken, Mirjam van den Broeke, Alain Caron, Ariëlla Kornmehl, Bas Hoeflaak en Menno Kroon tekenden de oproep. Bekendheid is tegenwoordig een relatief begrip. Geert Wilders wilde wel tekenen, maar mocht niet. Na overleg met Joodse organisaties was premier Rutte volgens Wilders met een ‘flutverklaring’ gekomen over antisemitisme. Er zaten twee minuten tussen die uitspraak en zijn toezegging aan het CIDI om mee te doen aan de Telegraaf-advertentie. Toen wilde het CIDI hem niet meer. Hoe moeten wij deze rel duiden?
Het CIDI geeft een zeer nuttig signaal over het toenemende antisemitisme. Uit de namen blijkt dat het CIDI vooral diversiteit nastreefde toen mensen werden benaderd. Er zijn bekende Nederlanders, politici en ondernemers op de lijst te vinden. Maar namen die mensen echt iets zeggen, zijn voor het grote publiek natuurlijk belangrijker dan diversiteit.
Alexander Pechtold tekende niet en kwam daarbij met een zinvol argument: “Wat (…) niet helpt, is dat mij gisteren te kennen werd gegeven dat de PVV buiten de advertentie werd gehouden. Als de opzet is om mensen te verenigen tegen antisemitisme werkt het juist polariserend en verdelend om partijen uit te sluiten.”
Dat klopt. De advertentie is nu niet meer een brede oproep tegen Jodenhaat, maar een statement van het CIDI waaraan je mag meewerken als je de visie van het CIDI over de oorzaken van Jodenhaat onderschrijft. Maar je hoeft het natuurlijk niet eens te zijn met de PVV om het goed te vinden dat ook Wilders tegen antisemitisme is. En daar ging de verklaring over, niet over de relatie met de islam.
Het CIDI nam ook de afgesplitste PVV’er Louis Bontes niet op in de advertentie, terwijl hij wel wilde ondertekenen en ook was gevraagd. Gelukkig voor CIDI-directeur Esther Voet, heeft Bontes minder media-exposure dan Wilders. Want juist Bontes’ fractie kwam onlangs met een tienpuntenplan tegen antisemitisme. Maar ook in dat plan wordt verwezen naar de islam.
En zo kreeg Wilders op een presenteerblaadje een mooi mediamoment aangeboden: Esther Voet wilde immers visies op de islam en antisemitisme negeren en in de komkommertijd kon Wilders die boodschap nu werkelijk overal kwijt. Allemaal ten koste van de politiek neutrale advertentie waarin niets over de islam staat en die alleen oproept antisemitisme niet te accepteren.
De vraag is waarom het CIDI – meestal wel goed in PR – Wilders deze mogelijkheid gaf en zo haar eigen actie willens en wetens liet mislukken. Want een kind kon weten dat Wilders met dit relletje meer aandacht zou krijgen dan de CIDI-advertentie. Als Wilders in die advertentie had gestaan was alle publiciteit gegaan naar het nuttige doel waar het allemaal om begonnen was.
Zo schiet Esther Voet dus in haar eigen voet.
