De gewone burger, voornamelijk uit de arbeidersklasse in de grote steden, werd ongevraagd geconfronteerd met massa-immigratie uit niet-westerse landen. Die burger denkt ook dat de meeste asielaanvragen fabels zijn. Verder weet niemand hoeveel illegalen rondzwerven in onze contreien. Wat is hier een wijs politiek beleid, dat niet indruist tegen onze westerse ethische principes?
Hoe komt het dat er landen zijn die hun bewoners geen hoop geven op een betere toekomst? In tegenstelling tot wat populisten beweren zijn de intelligentie en de talenten gelijkelijk verdeeld onder alle rassen en etnische groepen. Als er verschillen zijn dan is dit een gevolg van verschillen in historische, ideologische, religieuze en sociale omstandigheden. Als kritisch denken bijvoorbeeld al van kleins af streng wordt bestraft, is de kans gering dat kinderen zich tot wetenschappers zullen ontwikkelen. Als er geen goed onderwijs is, blijven intelligente kinderen gewoonweg dom. Als vrouwen worden onderdrukt en nauwelijks onderwijs hebben gevolgd, kunnen ze hun kinderen in cruciale levensjaren niet goed voorbereiden op de huidige wereld. Dan staat de helft van de bevolking vrijwel buiten de economische activiteiten.
Stel dat in de landen waar de immigranten vandaan komen, voor alle kinderen goed onderwijs is, dat de gezondheidszorg op punt staat, dat er voldoende werkgelegenheid is, dat er werkloosheids- en pensioenvoorzieningen zijn en dat de gerechtelijke macht zorgt voor de veiligheid van de burgers en corruptie bestrijdt. Dat zou best kunnen, want in die landen leven evenveel bekwame mensen als bij ons. Er zijn trouwens meer Afrikaanse dokters in Parijs en Londen, dan in heel Afrika samen.
Deze ontwikkeling wordt helaas tegengehouden door een kleine, corrupte ’elite’ die de rijkdom en macht naar zich toetrekt. Die groep beschikt over een goed bewapende politiemacht en een wrede veiligheidsdienst. Helaas zitten zij ook in internationale organisaties, zoals de VN, Unicef en de Unesco, waardoor die instellingen niet de noodzakelijke, radicale maatregelen kunnen nemen.
Immigranten blijven solidair met hun moederland. Een massale terugkeer, zonder enige dwang, zou het tij kunnen keren en een echte lente op gang brengen. Europa zou de initiatieven van terugkerende immigranten financieel kunnen ondersteunen. Een investering die op den duur zeer rendabel kan zijn. In de nieuw ontstane situatie zou de verhouding met het Westen radicaal veranderen. Dan zou uitwisseling van expertise en het gezamenlijk aanpakken van de uitdagingen van de 21ste eeuw het wederzijds respect en vertrouwen bevorderen.
Mijn ervaring in Afrika leert dat zonder macht daar niets bereikt kan worden. De kwestie is de macht in dienst te stellen van ethisch verantwoorde doelen. Een vredeskorps dat instaat voor de veiligheid en meewerkt aan de opbouw van het land, maakt dit mogelijk. We hoeven geen brave, blonde meisjes en blanke dokters te sturen naar Afrika, maar gewone zwarte pieten die degelijk voorbereid worden op hun taak. Ook de vele werkloze allochtone jongeren zonder diploma, kunnen eerst een praktijkopleiding volgen om daarna in het vredeskorps dienst te nemen.
Europa zal deze rol moeilijk kunnen vervullen in het kader van de huidige internationale politieke verhoudingen. Om een consistent beleid te kunnen voeren, kan Europa zich best terugtrekken uit de Verenigde Naties en andere internationale instellingen, want daar zitten corrupte lieden die constructieve voorstellen zullen tegenhouden. Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens kan het best worden opgedoekt, want daar zitten de waakhonden van het politiek correcte denken dat elke serieuze oplossing verhindert.
De toekomst van Afrika en van de landen rondom de Middellandse zee ligt in een broederschap met Europa. We moeten aan elke immigrant de kans geven zich in te zetten voor het land waar de wortels liggen van zijn identiteit. De dag dat Ahmed Aboutaleb, nu burgemeester van Rotterdam, minister-president van Marokko zal zijn, zal de geschiedenis ingaan als het begin van de Marokkaanse Renaissance.
