Ik val gelijk maar met de deur in huis. Kijkt u even mee naar deze drie voorbeelden?
Frans Timmermans wordt de nieuwe Nederlandse Eurocommissaris. Naar verluid wordt Timmermans een soort vicevoorzitter van de Europese Commissie. Het is nog niet bekend wat zijn rol precies gaat inhouden en hoe belangrijk hij werkelijk zal zijn, maar de verwachtingen zijn er niet minder om.
De Europese Unie heeft besloten dat stofzuigers een maximaal vermogen van 1600 Watt mogen hebben. Zo kan het energieverbruik van stofzuigers naar beneden. Critici zeggen dat burgers nu langer moeten stofzuigen, waardoor er toch geen milieuwinst wordt behaald.
De PVV gaat in het Europees Parlement de maximale onkostenvergoeding declareren. De PVV’ers deden dit tot dusver niet, in overeenstemming met hun vele uitspraken dat er in Europa te veel wordt gedeclareerd. Nu vindt de PVV dat de vergoeding nodig is om effectief te kunnen werken.
Worden de activiteiten van Europarlementariërs voldoende gecontroleerd? Als we deze voorbeelden vergelijken met de controle waar Tweede Kamerleden mee worden geconfronteerd, is het antwoord simpelweg nee.
Als in Den Haag een ministerspost vacant is, bepalen de coalitiepartijen wie de functie krijgt. In Brussel is er geen coalitie en dus moeten Europarlementariërs zelf een inschatting maken zonder coalitiebelangen. We horen daar nauwelijks iets over: welke Europarlementariërs steunen Timmermans? Hoe denken ze over de andere kandidaten? Waarom?
Maatregelen die in Den Haag genomen worden om het milieu te sparen kunnen op aanzienlijke discussie rekenen. Iedereen herinnert zich discussies over de vliegtaks en het afschaffen van de gloeilamp. De maatregelen over stofzuigers komen echter tot stand zonder maatschappelijk debat. Wat was de rol van de enige gekozen Europese politici?
Als een Haagse politicus iets declareert, weet hij zeker dat er vroeg of laat een journalist is die ernaar vraagt. Iedereen heeft een mening of declaraties terecht zijn of niet. Bij het Europees Parlement weet echter niemand of de PVV meer geld nodig heeft. Hebben ze gelijk met deze stap of hadden ze dat in het verleden?
Europa komt regelmatig in het nieuws, maar vooral op het niveau van de lidstaten. Wat vinden regeringsleiders als Rutte, Merkel en Hollande van allerlei kwesties, welke compromissen sluiten ze en over welke kwesties zijn ze het nog niet eens? Het probleem van deze verslaggeving is eenvoudig: het beslaat maar een deel van de Europese politiek.
In Europa spelen de lidstaten – lees: het kabinet en hun buitenlandse collega’s – een belangrijke rol. Maar de rol van burgers in deze onderhandelingen is beperkt. Tweede Kamerleden kunnen in Nederland de inbreng van het kabinet in Brussel weliswaar controleren, maar die controle verloopt uiterst moeizaam. Tweede Kamerleden hebben het al druk genoeg met de nationale politiek.
De journalistiek maakt een fout. In juni stemden burgers voor een nieuw Europees Parlement. Europarlementariërs zijn de enige Europese functionarissen die direct door burgers worden gekozen. Burgers zullen bij elke verkiezing een inschatting moeten maken welke Europarlementariër het beste zijn of haar belangen dient. Dat is moeilijk als er nauwelijks media-aandacht is voor het werk van Europarlementariërs.
Er komt steeds meer Europees beleid. Ook is er steeds minder Europees beleid waarover het Europees Parlement niets te zeggen heeft. En dus wordt het ook steeds belangrijker te weten wat Europarlementariërs doen en dat burgers hen daar op afrekenen. Welke beslissingen nemen ze? Luisteren ze naar hun achterban? Houden ze zich aan hun beloften?
Zomaar wat vragen waarvan de journalistiek massaal heeft besloten dat ze niet belangrijk zijn. Daarom vanaf nu elke week de rubriek: Onbekend Parlement, over een parlement wat burgers in Europa vertegenwoordigt. Hoe gaat dat daar in zijn werk?
Onbekend Parlement is een serie van Chris Aalberts over het Europees Parlement, met medewerking van onder meer Sophie in ’t Veld (D66), Dennis de Jong (SP), Esther de Lange (CDA) en Bas Eickhout (GroenLinks). Vanaf nu wekelijks bij ThePostOnline.
